Krzyk pióra ...

Jedni chodzą na siłownię. Ćwiczą z trenerem personalnym, płacąc mu grube pieniądze za wymyślanie coraz to nowych ćwiczeń. Kiedy wreszcie skończą wyciskać z siebie siódme poty, rzucają się na lodówkę, żeby dojeść to, co spalili, robiąc brzuszki, przysiady lub biegnąc na bieżni (i nie próbujcie mi wmówić, że tak nie jest). Oczywiście nie ma opcji, żeby nie pochwalić się swoimi postępami przed znajomymi (a co! Niech zazdroszczą!)
     Inni zaś stosują diety cud. Wstają o piątej nad ranem, żeby przygotować sobie „fit-jedzonko” na cały dzień. Tymczasem bardzo popularne stało się łączenie diet. Publicznie stosujemy dietę-cud, ale gdy tylko jesteśmy sami, w domowych pieleszach zmieniamy dietę na rotacyjną (czyli gdzie się nie obrócę, tam coś zjem). Niektórzy próbują odchudzić się na własną rękę, kupując zdrowe przekąski znanych kulturystów, które kosztują sześć razy więcej, mają dwa razy mniej kalorii i cztery razy więcej chemii w sobie.
Wiecie, co jest najgorsze? Że nie uwolnimy się od tego. Ze wszystkich stron otacza nas świat, w którym słowa „fit” i „bio” są sensem życia. Nie potrafimy zaakceptować siebie, dlatego szukamy dziury w całym u dietetyków lub trenerów personalnych, co jest zwyczajną głupotą i każdego ta głupota dotyczy. To po prostu presja społeczeństwa sprawia, że uważamy siebie za grubych i brzydkich, bo zawsze będzie ktoś ładniejszy i szczuplejszy. Choćbyśmy chcieli to zmienić, to nie damy rady. Możemy jedynie zacząć patrzeć na bliźniego nie przez pryzmat wagi, ale dobroci.

Małgorzata Drożdżalska